(13. század második fele)[1]
Plaude, parens
Pannonia, de tam felici filio, cuius virtute varia caelum repletur
gaudio. In te regum de germine dux Emericus oritur, ortus salutis semine Deo cultore seritur. Ab ipsa pueritia Deum timere didicit, subtus pedum vestigia cuncta terrena
subiicit. Conservans pudicitiam vitae devitat maculam, domans cordis
lasciviam spernit consortis
copulam. Trino Deo et simplici vita, virtus,
victoria, qui per precatus
Henrici[2] det nobis vitae
gaudia. |
Vigadj, szülő
Pannónia, mert dicső a te fiad. Nincs az virtusának
híja s az mennyben öröm
riad. Sarjadván királyi
vérből Imre herceg földre
jött. Idvessége égbe ért föl és Isten növelte őt. Zsönge kortól féli
Istent, az parancsait betölti. Nyomdokán el is vesz
itt lent, összveomlik mind, mi
földi. Nem szeplősíté az
láza, szűzien kerűlé vágyát, forróságit zabolázva megveté az
hitveságyát. Így az
Három-Egy-Személynek glória az Égen,
Földön. Atya, Fiú és
Szent-Lélek áldassék is
mindörökkön. Fordította Kosztolányi Dezső |